Τα κόμματα της προοδευτικής και της συντηρητικής παράταξης, για να είναι κόμματα διακυβέρνησης οφείλουν να είναι πλουραλιστικοί οργανισμοί που συγκροτούν πολιτικές πλειοψηφίες στη βάση κοινωνικών συμμαχιών. Έτσι κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ, από ένα μικρό κόμμα, να γίνει κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση του τόπου για πάνω από 10 χρόνια. Ωστόσο, η εποχή έχει αλλάξει σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία της οικονομικής κρίσης, των μνημονίων και των μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων. Σήμερα η ΝΔ με απώλειες παραμένει κυρίαρχη στο πολιτικό σύστημα, η ακροδεξιά αθροίζει πρωτοφανή εκλογικά ποσοστά, ο προοδευτικός χώρος είναι κατακερματισμένος και ένα τεράστιο μέρος της κοινωνίας βρίσκεται στην αποχή και την παραίτηση. Σε αυτό το πλαίσιο, πώς μπορεί να επιτευχθεί η συσπείρωση ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων και η σύνθεση απόψεων και πολιτικών ταυτοτήτων; Χρειάζεται πολλή δουλειά για ένα συγκεκριμένο και αξιόπιστο προοδευτικό σχέδιο μείωσης των ανισοτήτων, ανθεκτικότητας της χώρας και της κοινωνίας και υπεράσπισης της δημοκρατίας.
Για να γίνουν τα παραπάνω χρειάζεται γόνιμος εσωτερικός διάλογος στον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία χωρίς αγκυλώσεις και αφορισμούς. Η πολιτική συζήτηση είναι αναγκαιότητα και όχι χρονοβόρα πολυτέλεια. Χρειάζεται η ηγεσία να ακούει και να συνθέτει τις διαφορετικές απόψεις και όχι να ρίχνει νερό στο μύλο της εσωστρέφειας ικανοποιώντας αποκλειστικά και μόνο ένα στενό ακροατήριο. Μεγάλο κόμμα και κυβέρνηση γίνεσαι αν είσαι ένα πλουραλιστικό κόμμα και μπορείς να συνθέτεις απόψεις από την ριζοσπαστική Αριστερά έως το προοδευτικό κέντρο.
Να επενδύσουμε στην σοβαρότητα, σε ένα πολιτικό και προγραμματικό σχέδιο και στις συνθέσεις. Δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου για αυτό οφείλουμε όλοι να το πάρουμε αλλιώς. Να σταματήσουν οι εσωκομματικοί καυγάδες, οι αποχωρήσεις και τα διαγγέλματα, να κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω για να πάμε συλλογικά μπροστά.