Πριν από περίπου έναν χρόνο εκλέχθηκε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία ο Στέφανος Κασσελάκης. Δεν ήταν γνωστός τότε στη δημόσια σφαίρα, στην Αριστερά και στη χώρα, καθώς μόλις το 2023 ήρθε στην Ελλάδα και ασχολήθηκε με τα κοινά. Δεν ίδρυσε νέο κόμμα (κάτι που ο ίδιος ποτέ δεν κατάλαβε) αλλά εκλέχθηκε πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, σε μία καθ’ όλα δημοκρατική και απολύτως σεβαστή διαδικασία από τη βάση των μελών.
Σήμερα δεν έχει τόση σημασία το ποιοι τον στήριξαν για να εκλεγεί και ποιοι ανέχθηκαν στην πορεία αντιδημοκρατικές πρακτικές και όλα όσα έγιναν αυτόν τον χρόνο, αυτά θα καταγραφούν από την Ιστορία. Εξάλλου είναι δημόσια καταγεγραμμένα. Σήμερα έχει σημασία ποιοι παλεύουν για να σταματήσει αυτός ο κατήφορος και να γίνει ξανά ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία ένα κόμμα για το οποίο θα νιώθουν περήφανοι οι ψηφοφόροι και τα μέλη του.
Προσωπικά, είναι γνωστό δημόσια ότι δεν ψήφισα τον Στέφανο Κασσελάκη για πρόεδρο και από την επόμενη μέρα της εκλογής του στοχοποιήθηκα από τον ίδιο με αντικαταστατικές πρακτικές. Παρά το γεγονός αυτό όμως δεν σταμάτησα να παλεύω εντός του κόμματος για έναν ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία.
Από την πρώτη μέρα εκλογής του και για έναν ολόκληρο χρόνο ο πρώην πρόεδρος κινήθηκε διχαστικά, με κατασκευή εσωτερικών εχθρών, με παραγωγή συνεχόμενης εσωστρέφειας και παραπολιτικής αντί πολιτικής, με στοχοποίηση δεκάδων μελών του κόμματος, με σκοπό τη δημιουργία ενός αρχηγοκεντρικού προσωποπαγούς κόμματος χωρίς να κινείται όχι μόνο στη βάση των αρχών και των αξιών της Αριστεράς αλλά και ενός δημοκρατικού κόμματος.
Αυτό οδήγησε το κόμμα στα πρόθυρα πλήρους ρευστοποίησης με απόλυτη ευθύνη του πρώην προέδρου. Ετσι φτάσαμε να υπάρχει έκκληση στα όργανα και δημόσια να απευθυνθεί μόνος του στη βάση του κόμματος για νέα εκλογή ηγεσίας ως η μόνη δημοκρατική διέξοδος. Οι εκκλήσεις δεν εισακούστηκαν, αλλά ανταπαντήθηκαν με το κάντε πρόταση μομφής στην Κεντρική Επιτροπή και ό,τι αποφασίσει αυτή θα γίνει. Η Κεντρική Επιτροπή αποφάσισε τη μομφή και τη νέα εκλογή ηγεσίας και ο πρώην πρόεδρος ανταπάντησε κάτι πρωτόγνωρα και αντιδημοκρατικά για κουκούλες και απονομιμοποιημένα όργανα. Παρακμή.
Στη δημοκρατία αποδείχθηκε ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα αλλά υπάρχουν κανόνες. Αποτελεί πλέον ιστορικό μας καθήκον να ανακοπεί η καθοδική πορεία. Το οφείλουμε απέναντι στον ελληνικό λαό και στον αριστερό και προοδευτικό κόσμο της χώρας.
Είναι αναγκαίο απέναντι στη Νέα Δημοκρατία να υπάρξει εναλλακτική προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης. O ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία οφείλει να αλλάξει πορεία, με εξωστρέφεια και παραγωγή πολιτικής. Να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων και να σταματήσει να ακολουθεί πορεία περιχαράκωσης.
Ταυτόχρονα η συζήτηση για την ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου έχει εξέχουσα θέση στον δημόσιο διάλογο. Πρόκειται για μια κοινωνική και πολιτική αναγκαιότητα στην οποία είμαστε υποχρεωμένοι να ανταποκριθούμε, αλλά και για μια μεγάλη ευθύνη που βαραίνει τα μεγαλύτερα κόμματα του προοδευτικού χώρου και πρώτα και κύρια τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία.
Η σημερινή ανισορροπία στο πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να συνεχιστεί, γιατί το βλέπουμε ήδη ότι σε τέτοιες συνθήκες η δημοκρατία γίνεται παιχνίδι χωρίς κανόνες, με υποκλοπές και συγκαλύψεις εγκλημάτων, όπως των Τεμπών. Επίσης, μια συνθήκη πολιτικής ανισορροπίας ευνοεί άδικες πολιτικές, πολιτικές υπέρ των λίγων που οδηγούν σε διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής. Οσο απέναντι σε αυτή την κατάσταση δεν υπάρχει διέξοδος διακυβέρνησης από τον προοδευτικό χώρο, δεν αποκλείεται στο τέλος να δούμε να επωφελείται η Ακροδεξιά.
Καμιά συζήτηση, όμως, δεν μπορεί να γίνει αν δεν έχει στο επίκεντρό της τις πολιτικές για τα μεγάλα ζητήματα της χώρας. Πώς θα αντιμετωπίσουμε την αισχροκέρδεια στην ενέργεια, στα τρόφιμα και εν γένει στα ήδη καθημερινής μαζικής κατανάλωσης που κατατρώει το εισόδημα της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας; Τι παραγωγικό μοντέλο θέλουμε για τη χώρα, ώστε να υπερβούμε τη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού και του real estate; Πώς θα πέσουν τα ενοίκια που απαγορεύουν στις νέες και στους νέους να χτίσουν ανεξάρτητοι το μέλλον τους; Τι θα κάνουμε για να ενισχύσουμε το Εθνικό Σύστημα Υγείας και το εκπαιδευτικό σύστημα, δηλαδή τους βασικούς πυλώνες του κοινωνικού κράτους και της κοινωνικής κινητικότητας; Πώς θα κάνουμε τη χώρα και την κοινωνία ανθεκτική στις δραματικές συνέπειες της κλιματικής κρίσης; Για όλα αυτά χρειάζεται ανανέωση ιδεών, ώστε να απαντήσουμε με ρηξικέλευθες προτάσεις, και παράλληλα η μέγιστη σοβαρότητα και υπευθυνότητα που απαιτεί μια πολιτική που θέλει να γίνει πρόγραμμα διακυβέρνησης.
Απαιτούνται επίσης ακόμη δύο βασικά στοιχεία: Το πρώτο είναι να συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντικό είναι να υπερβούμε εγωισμούς που οδηγούν στην περιχαράκωση. Το δεύτερο είναι να έχουμε αξιόπιστη στρατηγική συνεργασιών. Οι απαιτήσεις του προοδευτικού κόσμου της χώρας είναι πολύ μεγάλες και όποιος δεν ανταποκριθεί σε αυτές θα δει πολύ σύντομα να τον προσπερνούν οι εξελίξεις.