Τους τελευταίους μήνες και κυρίως μετά τις ευρωεκλογές, ο ελέφαντας στο δωμάτιο της πολιτικής σκηνής στην Ελλάδα είναι ένας: Η ανάγκη για έναν ισχυρό φορέα του προοδευτικού κόσμου απέναντι σε μια Νέα Δημοκρατία που υποχωρεί. Δεν είναι καθόλου περίεργο ότι η συζήτηση για την ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου έχει εξέχουσα θέση στον δημόσιο διάλογο. Αντιθέτως, πρόκειται για μια κοινωνική και πολιτική αναγκαιότητα στην οποία είμαστε υποχρεωμένοι να ανταποκριθούμε, αλλά και για μια μεγάλη ευθύνη που βαραίνει τα μεγαλύτερα κόμματα του προοδευτικού χώρου και πρώτα και κύρια τον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία.
Η σημερινή ανισορροπία στο πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να συνεχιστεί, γιατί το βλέπουμε ήδη ότι σε τέτοιες συνθήκες η δημοκρατία γίνεται παιχνίδι χωρίς κανόνες, με υποκλοπές και συγκαλύψεις εγκλημάτων, όπως των Τεμπών. Επίσης, μια συνθήκη πολιτικής ανισορροπίας ευνοεί άδικες πολιτικές, πολιτικές υπέρ των λίγων που οδηγούν σε διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής. Όσο απέναντι σε αυτή την κατάσταση δεν υπάρχει διέξοδος διακυβέρνησης από τον προοδευτικό χώρο, δεν αποκλείεται στο τέλος να δούμε να επωφελείται η Ακροδεξιά. Αν θεωρούμε με εφησυχασμό ότι όσα συμβαίνουν σε όλο και περισσότερες χώρες της Ευρώπης είναι μακριά από την Ελλάδα, μπορεί να ξυπνήσουμε ένα πρωί με την Ακροδεξιά ισχυρό πόλο απέναντι στη Νέα Δημοκρατία.
Καμιά συζήτηση, όμως, για τη συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων δεν μπορεί να γίνει αν δεν έχει στο επίκεντρό της την πολιτικές για τα μεγάλα ζητήματα της χώρας. Πώς θα αντιμετωπίσουμε την αισχροκέρδεια στην ενέργεια, στα τρόφιμα και εν γένει στα ήδη καθημερινής μαζικής κατανάλωσης που κατατρώει το εισόδημα της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας; Τι παραγωγικό μοντέλο θέλουμε για τη χώρα, ώστε να υπερβούμε τη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού και του real estate; Πώς θα πέσουν τα ενοίκια που απαγορεύουν στις νέες και στους νέους να χτίσουν ανεξάρτητοι το μέλλον τους; Τι θα κάνουμε για να ενισχύσουμε το Εθνικό Σύστημα Υγείας και το εκπαιδευτικό σύστημα, δηλαδή τους βασικούς πυλώνες του κοινωνικού κράτους και της κοινωνικής κινητικότητας; Πώς θα κάνουμε τη χώρα και την κοινωνία ανθεκτική στις δραματικές συνέπειες της κλιματικής κρίσης; Για όλα αυτά χρειάζεται ανανέωση ιδεών, ώστε να απαντήσουμε με ρηξικέλευθες προτάσεις και παράλληλα η μέγιστη σοβαρότητα και υπευθυνότητα που απαιτεί μια πολιτική που θέλει να γίνει πρόγραμμα διακυβέρνησης.
Απαιτούνται επίσης δύο ακόμη βασικά στοιχεία. Το πρώτο είναι να συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντικό είναι να υπερβούμε εγωισμούς που οδηγούν στην περιχαράκωση. Το δεύτερο είναι να έχουμε αξιόπιστη στρατηγική συνεργασιών. Στην προηγούμενη Κεντρική Επιτροπή αποφασίσθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία να είναι η κινητήρια δύναμη για μια προοδευτική εκλογική συμμαχία απέναντι στη Νέα Δημοκρατία. Ωστόσο, σε αντίθεση με αυτή την απόφαση, ο Πρόεδρος του κόμματος μιλάει απαξιωτικά για τις συνεργασίες ως σχέδια – δήθεν – της διαπλοκής. Παράλληλα, ενώ απαιτούνται ευρύτερες συνθέσεις, ο ίδιος τροφοδοτεί καθημερινά μια διαλυτική εσωστρέφεια μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε άλλο έτσι. Οι απαιτήσεις του προοδευτικού κόσμου της χώρας είναι πολύ μεγάλες και όποιος δεν ανταποκριθεί σε αυτές θα δει πολύ σύντομα να τον προσπερνούν οι εξελίξεις.